เมื่อพูดถึงเด็กๆ หลายคนคงคิดถึงความน่ารักไร้เดียงสาของพวกเขาเป็นอันดับแรก ซึ่งในความจริงก็เป็นเช่นนั้นอยู่ช่วงระยะหนึ่ง เด็กบางคนอาจมีช่วงเวลานี้ยาวจนถึงชั้นมัธยมฯ แต่บางคนอาจสั้นแค่เพียงวัยอนุบาล
โดยเฉพาะยุคปัจจุบันที่สังคมเปลี่ยนแปลงไปจากแต่ก่อนมาก ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยีที่ทันสมัยขึ้น จิตใจคนที่ยึดความถูกใจมากกว่าความถูกต้อง วิถีชีวิตที่รีบเร่งขึ้นจนทำให้เวลาของครอบครัวลดน้อยลง ทั้งหมดนี้ส่งผลให้การใช้ชีวิตของเด็กมีความเสี่ยงที่จะเดินผิดทางได้ตลอดเวลาหากไม่มีหลักที่ถูกต้องไว้คอยยึดชีวิตให้มั่นคง
ดังจะเห็นได้จากปัญหาที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเด็กติดเกม ติดแชต ติดFacebook ติดการใช้กำลัง ติดการมีเพศสัมพันธ์ จนถึงติดยาเสพติด และติดอะไรต่ออะไรอีกมากมาย ปัญหาดังกล่าวไม่เพียงแต่จะส่งผลเสียต่อตัวเด็กและครอบ ครัวเท่านั้น แต่มีผลกระทบถึงสังคมด้วย เพราะเกิดการเลียนแบบค่านิยมและพฤติกรรมต่อๆกันเป็นวงกว้าง สิ่งที่น่ากลัวก็คือ เด็กๆอาจมองสิ่งที่ถูกเรียกว่า “ปัญหา” เป็นสิ่งที่ “ปกติ” สำหรับพวกเขา ทำให้ไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงแก้ไขแต่อย่างใด และหากพ่อแม่เข้าไปตักเตือนก็อาจเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตได้เหมือนกัน
หากวิเคราะห์ดูจะเห็นว่าปัญหาพฤติกรรมทุกๆอย่างของเด็กเกิดมาจากเหตุปัจจัยที่คล้ายกันคือ เด็กขาดการคิดวิเคราะห์ และขาดการควบคุมตนเอง ดังนั้น สิ่งที่พ่อแม่ต้องช่วยให้เกิดขึ้นในตัวเด็กคือ “ปัญญา” ที่จะรู้และเลือกสิ่งที่ถูกต้องและดีที่สุด ร่วมกับการมี “วินัย” เพื่อจะสามารถควบคุมตัวเองได้ หากเด็กมี 2 ส่วนนี้ก็เท่ากับว่ามีเป้าหมายที่ถูกต้องและสามารถเดินไปถึงเป้าหมายนั้นได้สำเร็จ
การทำให้ลูกเป็นคนมีปัญญา ไม่ใช่เพียงการส่งลูกไปเรียนในสถาบันที่โด่งดังหรือกวดวิชาหลายๆแห่งเท่านั้น แต่พ่อแม่ยังต้องใส่สิ่งที่ดีเข้าไปในความคิดและจิตใจของลูกตั้งแต่ยังเล็ก โดยเป็นตัวอย่างที่ดีในการใช้ชีวิต นอกจากนี้ยังควรพูดคุยกับลูกโดยสอดแทรกคุณธรรมจริยธรรมเข้าไปในความคิดลูกผ่านการอ่านนิทาน ชมภาพยนตร์หรือละครดีๆที่สะท้อนให้เห็นถึงการเลือกทำสิ่งดีหรือไม่ดี และเห็นผลที่ตามมาของการเลือกทำทั้ง 2 แบบ ไม่ใช่ปล่อยให้ลูกเลือกอ่านการ์ตูนหรือเล่นเกมที่มีเนี้อหาสื่อไปทางฆาตกรรมและความรุนแรงอยู่คนเดียว การปลูกฝังคุณธรรมจำเป็นต้องมีการตอกย้ำมากๆตั้งแต่เด็ก
ดังนั้น การพาลูกไปวัด ทำบุญ ฟังเทศน์ หรือให้ลูกได้ทำกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์เพื่อสังคม ก็จะช่วยให้เด็กเป็นคนมีจิตใจดี มีความกลัวและละอายในการทำผิดมากกว่าเด็กที่ไม่เคยได้สัมผัสสิ่งเหล่านี้เลย เมื่อลูกโตพอที่จะวิเคราะห์เหตุและผลเป็น พ่อแม่ควรเปลี่ยนวิธีจากการอบรมสั่งสอนเป็นการชวนลูกคิด เช่น มีข่าวเด็กผู้หญิงถูกล่อลวงทาง Facebook ลูกคิดกับเรื่องนี้อย่างไร และลูกจะนำเรื่องนี้มาปรับใช้กับตัวเองอย่างไร เพราะหากลูกคิดเองโอกาสที่ลูกจะทำก็มีสูงกว่าการที่ต้องทำตามคำสั่งของพ่อแม่อย่างแน่นอน เพราะเด็กโตมีความต้องการเป็นตัวของตัวเองสูง หากพ่อแม่เอาแต่ตำหนิและสั่งสอน เด็กจะโกรธและอาจทำสิ่งตรงข้ามกับที่พ่อแม่ต้องการได้
หากเด็กมีปัญญารู้ว่าอะไรดีแต่ไม่สามารถควบคุมตนเองให้ทำสิ่งนั้นได้ก็อาจทำให้เกิดปัญหาตามมาได้เหมือนกัน เช่น ลูกชายวัยประถมฯรู้ว่าถ้าอ่านหนังสือก็จะสอบได้คะแนนดี หากเล่นเกมทั้งวันอาจสอบตก
แต่ลูกก็อดใจที่จะไม่เล่นไม่ได้หรือลูกสาววัยมัธยมฯไปเที่ยวกับแฟนแล้วเลยไปบ้านแฟนสองต่อสอง อาจเกิดอารมณ์ทำให้มีเพศสัมพันธ์ก่อนเวลาอันควร ทั้งที่รู้ว่าไม่ดีแต่หักห้ามใจไม่ได้
กรณีต่างๆเหล่านี้อาจไม่เกิดขึ้นหากพ่อแม่มีการฝึกวินัยให้ลูกตั้งแต่เล็ก เพราะการฝึกวินัยเป็นการหัดให้เด็กควบคุมความต้องการหรือแรงผลักดันในตนเองให้อยู่ในขอบเขตที่เหมาะสมและแสดงออกมาอย่างเหมาะสม ไม่ใช่ว่าจะต้องตอบสนองความต้องการของตนทุกครั้งอย่างทันทีทันใดหรือในวิธีที่ตนต้องการเสมอไป การฝึกวินัยควรทำตั้งแต่อายุ 2 ปี เช่น ฝึกนอนตรงเวลา หัดให้ลูกเชื่อฟังคำว่า “ไม่”
เมื่อขึ้นชั้นประถมฯควรทำข้อตกลงกับลูกอย่างชัดเจนว่ากฎสำหรับเรื่องต่างๆเป็นอย่างไร เช่น กฎการดูโทรทัศน์ ในวันจันทร์ถึงศุกร์ลูกสามารถดูได้กี่ชั่วโมง เวลาใดถึงเวลาใด แต่มีข้อแม้ว่าต้องทำการบ้านเสร็จเรียบร้อยเท่านั้น หากลูกทำตามข้อตกลงคุณก็สามารถให้สิทธิในการทำสิ่งนั้นกับลูกได้
แต่หากลูกผิดสัญญาคุณควรงดสิทธินั้นอย่างจริงจัง เช่น หากลูกดูเกินเวลาโดยไม่ฟังแม่เตือน ลูกจะไม่ได้ดูอีกเลยเป็นเวลา 3 วัน ดังนั้น คุณควรพูดคุยเพื่อทำข้อตกลงกับลูกทุกเรื่อง ก่อนอนุญาตให้ลูกทำสิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการดูโทรทัศน์ เล่นเกม ใช้ Line หรือ Facebook ขอบเขตในการคบเพื่อนต่างเพศ เช่น ไม่อยู่กันสองต่อสอง หากลูกเกิดมีเพศสัมพันธ์แล้วตั้งครรภ์ ลูกต้องออกจากโรงเรียนเพื่อมาหารายได้เลี้ยงลูกเอง กฎการไม่ใช้ความรุนแรง ได้แก่ ไม่ทำร้ายตนเอง ไม่ทำร้ายผู้อื่นและไม่ทำลายของเมื่อเกิดอารมณ์โกรธ
ที่มา : โลกวันนี้วันสุข 15 มี.ค.2557
